Wow, wat een dag was het gisteren!
Nog geen drie weken geleden ben ik begonnen met Leefblind en vorige week Woordblind, twee modules binnen de kinesiologie die de stress afhalen van de rode draden en patronen in het leven ( Leefblind) en de stress rond leesproblemen, leermoeilijkheden, faalangst, concentratieproblemen enz. (Woordblind). Gezichtsverbreders worden ze ook wel genoemd.
Gisteren was het de 2de dag Woordblind. Doordat Agnes en ik Leefblind 1 al hadden afgerond, konden we vrij snel door de stof van Woordblind heen. Zodat we gisteren voor het eerst het hele protocol konden doorlopen en oefenen.
Als oefenmateriaal zou ik het buitenlands lezen en spreken nemen, want vanaf de middelbare school was ik daar niet echt handig in. Gekker nog, vanaf het moment dat ik lezen kreeg op de lagere school, ging het al mis. De oe, ui, ei, ie, au, ou’s waren niet te onthouden en uit te spreken. En telkens als ik een leesbeurt kreeg ( dat was zeer vaak, omdat ik het niet kon!! ) werd het voor mij erger en erger. Ik kreeg te horen dat ik er niks van bakte en er werd ook achter mijn rug gelachen om het hakkelen en stotteren. Het stempelen was gelukt, ik was zeer onbekwaam in lezen en spreken, dyslexie. Dit zette zich voort met Engels, Frans en Duits op de middelbare school, want ik kon het toch niet?!?!
Door de jaren heen, met veel lezen, schrijven en plezier erin hebben, is het mij naar eigen gevoel en mening vrij goed gelukt met de Nederlandse taal. Ik maak mijn foutjes soms, niet vaak meer. Ik lees vlot en vind het ook niet erg om voor te lezen of te dragen. Ik weet dat ik het wel kan op mijn manier. Wel weet ik dat een zin bij mij zo maar anders verwoord kan worden tijdens het uitspreken, maar meestal heb ik het op tijd door of zeg ik het zo dat de strekking van de zin hetzelfde blijft. Niks meer aan doen, zou ik zeggen.
Maar ja, gisteren moest ik iets op taalgebied nemen om daar de stress af te halen. Wel, dacht ik, dat wordt mijn angst om in het Engels, Frans of Duits te praten en te lezen, ook hardop en in het openbaar!
‘Een protocol begint met wat voortesten in de ‘clear ’. Niks aan de hand! Pff… Langzaam begin ik er tegenop te zien. Mijn grapjes worden minder…. Ik word wat matter van binnen….oeioeioei…
Beeld je maar eens in dat je Engels praat? Gatsie, dat vind ik niet leuk….testen en jawel, mijn testarm en lijf zeggen ook dat het niet leuk is. Ga nu maar in jezelf een stukje in het Engels lezen? Het gaat redelijk, ik vind het niet leuk en maak me al zorgen over dat ik het hardop moet gaan lezen hierna. Wat zullen ze wel niet van me denken… Snel vraag ik of ze me niet willen uitlachen (natuurlijk niet is het geruststellende antwoord). Nou, daar ga ik. Ik begin hardop voor te lezen in het Engels, het is niet makkelijk, want het is een studieboek over het brein. Ik hakkel en merk dat ik meerdere woorden niet durf en kan uitspreken zoals het zou moeten zijn. De test zegt hetzelfde.
De volgende stap is; lees de zin achterste voren hardop voor. Wowww, wat is dat? Zo makkelijk heb ik nog nooit gelezen in het Engels. Het zijn allemaal losse woorden, geen zin die ik moet snappen, geen uitspraak barrière. Nee, gewoon lezen wat er staat. Dit is absurd en ik voel ook geen angst! Het protocol gaat door. Het alfabet en alle letters afzonderlijk in het Engels geheel stress vrij! Pff, gelukkig.
Dan komt de uitleg en langzaam begint het tot mij door te dringen, waar mijn dyslexie uit bestaat. Tijdens het lezen ontstaat er stress. Stress al van jongs af aan opgebouwd door alle keren voorlezen in de klas, het worden uitgelachen en het zelf gaan geloven dat ik het echt niet kan. Als ik stress krijg gebeurt er iets heel wonderlijks. Mijn rechteroog en mijn rechteroor gaan uit! Ze besluiten om niet meer mee te doen.
Een rechteroog leest het liefst van links naar rechts en is gelinkt aan het linker begrijpende deel van de hersenen. Het linkeroog leest het liefst van rechts naar links en heeft niet veel op met begrip. Vandaar dat ik nooit lees wat er precies staat en kan ik andersom heel goed lezen.
Puzzelstukken vallen uit de lucht en de puzzel kan weer een heel stuk verder afgemaakt worden. De tranen rollen over mijn wangen. 52 jaar en nu zo’n belangrijke sleutel en inzicht ontvangen. Dit is heftig, want ik zie ook flarden van alle dingen die gebeurt zijn en die direct met dit en deze puzzel te maken hebben.
Ik ga geen sorry zeggen voor wat er is geweest, ik ga me niet meer verontschuldigen voor wat er was. Als de helft van je waarneming wegvalt bij stress… ja, dan is het helemaal te gek dat vanaf nu ik weer met 2 ogen en 2 oren kan gaan waarnemen, kan gaan lezen en praten, zelfs in het Engels!! Wat een lol zal dat worden, want we hebben het natuurlijk wel gecorrigeerd gistermiddag, hahaha.
Woordblind, wat een gave methode om mee te mogen werken. Ik kan niet wachten!!
Reactie schrijven